Con mi gratitud a Zhivka Baltadzhieva por las traducciones
de mis poemas al búlgaro.
МИРАЖИ
Имам чувството, че погребваме вече
песните за любов остарели,
полъха на усойното
отвява листата на нашата книга
стих по стих
без да се забавя връхлитането на смъртта.
Спомням си, стоновете на мечтата,
този невидим мехлем, който от време на време спасява
нашите кораби от потъване без апокрифни клетви,
измяната, без клеймо на челото,
жаравата.
И сега всяка дума, всяка буква
сред негостоприемни пейзажи нечленоразделност
залутана,
безпосочни номади в селва от птици,
където мелодията на мълчанието звучи фалшиво.
Сякаш цунами от черни сълзи
сгромолясва мечтите ни,
какавиди в слепящата светлина,
катерещи тъмното,
за да са недосегаеми за миражите.
От испански: Живка Балтаджиева
A búlgaro: Zhivka Baltadzhieva
Имам чувството, че погребваме вече
песните за любов остарели,
полъха на усойното
отвява листата на нашата книга
стих по стих
без да се забавя връхлитането на смъртта.
Спомням си, стоновете на мечтата,
този невидим мехлем, който от време на време спасява
нашите кораби от потъване без апокрифни клетви,
измяната, без клеймо на челото,
жаравата.
И сега всяка дума, всяка буква
сред негостоприемни пейзажи нечленоразделност
залутана,
безпосочни номади в селва от птици,
където мелодията на мълчанието звучи фалшиво.
Сякаш цунами от черни сълзи
сгромолясва мечтите ни,
какавиди в слепящата светлина,
катерещи тъмното,
за да са недосегаеми за миражите.
От испански: Живка Балтаджиева
A búlgaro: Zhivka Baltadzhieva
ESPEJISMOS
Presiento que estamos enterrando
las viejas canciones de amor,
que el viento de la umbría
va deshojando nuestro libro
verso a verso
sin demorar el arribo de la muerte
Recuerdo los gemidos del ensueño,
el ungüento invisible que nos salvó
a veces del naufragio sin juramentos apócrifos,
la infidelidad desprovista
de estigmas, las ascuas
Y ahora cada palabra, cada letra
vagará por paisajes inhóspitos
de algarabía,
nómadas en una selva de pájaros
que desafinan el silencio
rompiendo como olas
de lágrimas negras nuestros sueños,
tal vez crisálidas a contraluz
trepando la oscuridad
para ponerse a salvo de espejismos
Presiento que estamos enterrando
las viejas canciones de amor,
que el viento de la umbría
va deshojando nuestro libro
verso a verso
sin demorar el arribo de la muerte
Recuerdo los gemidos del ensueño,
el ungüento invisible que nos salvó
a veces del naufragio sin juramentos apócrifos,
la infidelidad desprovista
de estigmas, las ascuas
Y ahora cada palabra, cada letra
vagará por paisajes inhóspitos
de algarabía,
nómadas en una selva de pájaros
que desafinan el silencio
rompiendo como olas
de lágrimas negras nuestros sueños,
tal vez crisálidas a contraluz
trepando la oscuridad
para ponerse a salvo de espejismos
БЕЗСМЪРТИЕТО
Когато накрая си заслужи безсмъртието,
Океанът му предложи една празна бутилка
И пиян го изхвърли на остров необитаем,
Където позна библейското проклятие,
Търси пътища, които извеждат наляво,
Молейки от вечността опрощение,
Или поне възкресение
От глината на смъртта
От испански: Живка Балтаджиева
A búlgaro: Zhivka Baltadzhieva
LA INMORTALIDAD
Cuando se ganó a pulso la inmortalidad
el océano le ofreció una botella vacía
arrojándolo ebrio a una isla deshabitada
en la que conoció la maldición bíblica
buscó caminos que giraban a la izquierda
suplicando de la eternidad el indulto
o al menos la resurrección
moldeada en el barro que supura la muerte
НЕ ТЪРСИШ РЕАЛНОСТТА
Не търсиш реалността в очите на никого
Ни посещаваш за разговор стари познати
Купил си недозрели гроздове, за да уталожиш тревогата
Слушайки неродени песни от устните на платното
И не ще бъдеш щастлив без да дадеш име
На близки места, които реши да не посетиш
На фона от червени подвижни пясъци
Искаш да издигнеш основите на самоубийството.
От испански: Живка Балтаджиева
A búlgaro: Zhivka Baltadzhieva
NO BUSCAS LA REALIDAD
No buscas la realidad en los ojos de nadie
ni frecuentas para conversar a los viejos conocidos
has comprado racimos inmaduros para calmar el ansia
escuchando en los labios del lienzo canciones inéditas
y nunca serás feliz sin poner un nombre
a lugares cercanos que has decidido no visitar
sobre un fondo de rojas arenas movedizas
quieres levantar los cimientos del suicidio
КЛИМАТИЧНИ ПРОМЕНИ
Земята, с всеки изминал ден, е все повече лабиринт
Без авариен изход
И заслепяват обичайните изходи
Засади от паяжина
Да не ни заблуждават Киото или Копенхаген
Само са пауза в безднадеждното
Опит да се убедят паяците
Да не ни изяждат засега
От испански: Живка Балтаджиева
A búlgaro: Zhivka Baltadzhieva
CAMBIO CLIMÁTICO
La Tierra es cada día más un laberinto
Sin puertas de emergencia
Y nos ciegan las salidas
Con una emboscada de telarañas
Que no nos confundan, Kioto o Copenhague
Sólo son paréntesis en la desesperanza
Un intento de convencer a las arañas
Para que no nos devoren aún
ПРИЯТЕЛСТВО
Човек никога на е бил тъй сам.
Приятелите ми живеят безредно в не-щастието
Никога не са били повече от двама – трима едновременно
И не бих могъл да разбера, че е възможно и те да ме мразят.
От испански: Живка Балтаджиева
A búlgaro: Zhivka Baltadzhieva
AMISTAD
La gente jamás ha estado tan sola
Mis amigos viven desordenados en la infelicidad
Nunca han sido más de tres o cuatro a la vez
Y no podría entender que éstos también me odiasen
_____________________________________________
______________________________________________________________________________________
AL BÚLGARO
POR LA POETA MAGDALENA BOYADZHIEVA
(Del libro "La muerte siempre culmina su trabajo")
От стихосбирката на Фернандо Санчес
"Смъртта винаги завършва работата си"
IV
Persiste el dolor, un dolor de perros,
ha nevado toda la noche y no espero
que te compadezcas o me muestres
al despertar una sonrisa desdibujada
Recuerdo que en la cumbre del amor
mis sentidos eran agujas que marcaban
la libertad en un reloj inmóvil de sigilos,
tus pechos, lunas en llamas que se cimbraban
entre detonaciones dulces de sangre
Aunque sabía que nada nos ataba
¿Dónde estás ahora?
¿Qué maldición me envuelve?
Amor, no mueras,
cada día es un amargo despertar
sin esperanza, ciego de rabia,
sé que más allá de tus brazos
hay un mundo con grietas
en las que se disolverán los deseos
y el amor no ocupará un lugar subrayado.
Pero amor, no mueras nunca.
IV
Устоява болката, една кучешка болка,
валя сняг цяла нощ и не очаквам
да ме съжаляваш или да ми покажеш
на събуждане една безцветна усмивка.
Помня, че на върха на любовта
чувствата ми бяха стрелки, които маркираха
свободата в един часовник спрял от векове,
гърдите ти, луни пламтящи потъваха
сред сладката неравноделнст на кръвта.
Макар да знаех, че нищо не ни свързва...
Къде си сега ?
Какво проклятие ме обгръща ?
Любов, не умирай,
всеки ден е едно горчиво събуждане,
без надежда, заслепен от яда
зная, че отвъд твоите ръце
има един напукан свят,
в който желанията се разлагат
и любовта не е първостепенна.
Но любов, никога не умирай...
XXIII
En mis sueños siempre habita el vacío
que recorro en un vuelo ingrávido
por el olor a misericordia de las noches
Llego hasta el alba
y no tengo a nadie que me espere
hasta la luna se oculta para repudiarme
en un paisaje de sombras
más allá de la muerte
Cae gota a gota una lluvia
que desnuda con lamentos mi alma
y sobrevive el miedo a la inexistencia
Se tensa el vértigo y rozo con los labios
la belleza al perderse
en la luz impalpable de la negación
XXIII
В моите сънища винаги обитава празнотата,
която прекосявам с един безтегловен полет
заради мириса на милостивост на нощите.
Стигам до зората
и няма никой, който да ме очаква.
Даже луната се крие, за да ме прогони
в един пейзаж от сенки
отатък смъртта.
Капка по капка се стича дъжд,
който разголва с въздишки душата ми
и оцелява страха от несъществуването.
Замаян едва докосвам с устни красотата,
за да се изгубя в недоловимата светлина
на отричането.
XXXIII
Eres sólo un verso de mi poema más maldito
donde esperas impaciente el golpe del rayo
para nacer en un acorde a ras de suelo
o amarme de memoria
cuando broten de mi orfandad las lágrimas
Eres sólo un verso hasta que me reclame el tiempo
un eclipse de nubes que ciega los ojos
cuando se encuentran las miradas
y arrojas al vacío las palabras estériles
que supura la muerte
Para enterrar los oscuros mensajes del amor
ХХХIII
Ти си само един стих от най- прокълнатата ми поема
където очакваш нетърпеливо удара на светкавицата,
за да се родиш с един акорд на земята
или да ме обичаш наизуст
когато избликнат сълзите на моето сирачество.
Ти си само един стих докато времето ме поиска,
едно затъмнение от облаци, което заслепява очите
когато се срещнат погледите
и захвърляш в празното стерилните думи,
в забралата гной на смъртта.
За да погребем мрачните послания на любовта.
Това не е стих за смъртта.
Нито пък за еротиката.
Нарцисизмът никога не ме е въодушевявал.
Моята ирония е декор за филм. Макет.
Киносалонът е празен.
Още един ден, който
ще остане незабелязан.
Permanezco en silencio esperando nada
No es un poema sobre la muerte
Tampoco de erotismo
El narcisismo nunca me trasmite euforia
Mi ironía es el decorado para una política
Una maqueta
La sala de cine está vacía
Otro día que pasaré inadvertido
Del libro "Las Diosas esconden su sexo detrás de la luna"
Стихове от стихосбирката
" БОГИНИТЕ КРИЯТ ПОЛА СИ ЗАД ЛУНАТА "
LAS DIOSAS OCULTAN SU SEXO
DETRÁS DE LA LUNA
A Mónica López Bordón
poeta y amiga
Las diosas ocultan su sexo detrás
de la luna, recelando remolinos
de estrellas enlutadas y escombros
de infinito
En las noches de plenilunio retoman
la sensualidad murmurando la confusión
en la que las ha sumido la abstinencia
y regresan mostrando su desnudez
ceñida por una lencería de nubes
Entretanto, hierve la sangre
de los dioses y demandan del Olimpo
el semen derrochado en la inútil
algarabía del estrépito
III
На Моника Лопес Бордон
поетеса и приятелка
Богините крият пола си зад луната
боейки се от вихрушките звезди в траур
и останки от безкрайност.
В нощите на пълнолуние чувствеността им
се засилва и оплаквайки се от смущението,
в което ги е вкарало въздържанието,
те се завръщат показвайки своята голота
стегната в бельо от облаци.
Междувременно, ври кръвта на богините
и те изискват от Олимп обилно семе,
което разпиляват разточително
сред глъчка и ненужна врява.
VI
SOLEDAD
En las mujeres que han vivido intensamente
tampoco están las respuestas, las observo
ocultándose en un espanto dramático
o separando los últimos ángulos
con imperceptibles fragmentos de luz
Los ojos del tiempo revelan su desnudez,
si las pregunto sobre el amor, muestran
las heridas del sexo, el perfil del desengaño
y los verdugos
Ahora miran al horizonte confundidas
envueltas en una fe caduca y en su soledad.
VI
САМОТА
И във жените, живели интензивно
не се откриват отговорите, наблюдавам ги
как се укриват в драматична уплаха
или разделят последните ъгли
с недоловими фрагменти светлина.
Очите на времето разкриват тяхната голота,
ако ги питам за любовта, демонстрират
раните си от секса, профила на измамата
и палачите.
Сега гледат към хоризонта объркани
загърнати в една вяра с изтекъл срок
и в своята самота.
Превод от испански Магдалена Бояджиева
Traducción del Castellano al Búlgaro : Magdalena Boyadzhieva
_______________________________________________________
_____________________________________________________
CATALÁN
POEMES DE FERNANDO SABIDO SÁNCHEZ TRADUÏTS AL CATALÀ PER PERE BESSÓ
UNA PASSIÓ INSÒLITA
No has de recordar ara
el passat que compartim
a destemps
has conegut un altre home
i em dius que et posseeix
una passió insòlita
que no et reconeixes
Escolta’m
no pots apagar el sol
A més és migdia
UNA PASIÓN INSÓLITA
No debes ahora recordar
el pasado que compartimos
a destiempo
has conocido a otro hombre
y me dices te posee
una pasión insólita
que no te reconoces
Escúchame
no puedes apagar el sol
Además es mediodía
------------------------------------------------------------------------------
VIOLÈNCIA MASCLISTA
El dia que cregueres
tindre les coses clares
enfrontant-te a la seua mirada
et trencà un braç
perquè saberes
a qui pertanyies
i desistires de pensar
per tu mateixa
Et menyspreà com a ésser humà
ridiculitzant la teua sensibilitat
però no li digueres ja hi ha prou
I per enèsima vegada
li has perdonat
VIOLENCIA MACHISTA
El día que creíste
tener las cosas claras
enfrentándote a su mirada
te rompió un brazo
para que supieras
a quién pertenecías
y desistieras de pensar
por ti misma
Te despreció como ser humano
ridiculizando tu sensibilidad
pero no le dijiste basta
Y por enésima vez
le has perdonado
__________________________________
AUTORRETRAT
Nu als camins
dorm damunt de la pols
i respire l’olor de la mort
enredrant-me en l’apegalosa geometria
de les teranyines
Espere el llampec
per a beure el semen dels arbres
i escape del temps
cap a enlloc
buscant en la meua brúixola la lluna
No trobe ciutats
davall de les aigües de un rierol que no dura
ni el color de les flors
només vocables compassius
amerats en vinagre
AUTORRETRATO
Desnudo en los caminos
duermo sobre el polvo
y respiro el olor de la muerte
enredándome en la pegajosa geometría
de las telarañas
Espero al relámpago
para beber el semen de los árboles
y escapo del tiempo
hacia ninguna parte
buscando en mi brújula a la luna
No encuentro ciudades
bajo las aguas de un arroyo que no dura
ni el color de las flores
sólo vocablos compasivos
empapados en vinagre
___________________________________________
PAISATGES
A poqueta nit
es perd estèril la bellesa
de tots els paisatges
perquè ningú no sap retindre-la
a les seues mans
Només la sensibilitat de certs ulls
fotografia amb sals de zinc en la memòria
els calius
PAISAJES
Al oscurecer
se pierde estérilmente la belleza
de todos los paisajes
porque nadie sabe retenerla
entre sus manos
Sólo la sensibilidad de ciertos ojos
fotografía con sales de cinc en la memoria
los rescoldos
_______________________________________________
INEXISTÈNCIA
Quan enfosquirà el meu jardí un núvol
d’ocells, no abandonaré esl meus quefers
provincians
Ningú no m’oferirà solidaritat en una tòrrida
vesprada d’agost i és possible i tot
que em plantege formalment la inexistència
INEXISTENCIA
Cuando ensombrezca mi jardín una nube
de pájaros, no abandonaré mis quehaceres
provincianos
Nadie me ofrecerá solidaridad en una tórrida
tarde de agosto y hasta es posible
que me plantee formalmente la inexistencia
MATERNITAT
Gràcies a la conservació de manuscrits datats
afirme que el pensament amenaçà amb escriure
la història
d’un amor que mai no vulgué nàixer
Feres ús de les ostres i el seu perfil d’arena
introduí la benvinguda al mar
Amb caragoles torne a amagar les meues oïdes
i en escoltar la teua veu t’exigesc respirar
en un cor de perles marines
Em sents?
Sense el permís del teu ranci llinatge
vens a dir-me en secret que m’estimes
i és prematur
perquè tu saps que un mateix moviment
et torna a la totalitat inacabada
Trenca l’alba
i en la maternitat mediterrània
ja no hi ha cap errada
MATERNIDAD
Gracias a la conservación de manuscritos fechados
afirmo que el pensamiento amenazó con escribir
la historia
de un amor que nunca quiso nacer
Hiciste uso de las ostras y su perfil de arena
introdujo la bienvenida al mar
Con caracolas vuelvo a ocultar mis oídos
y al escuchar tu voz te exijo respirar
en un coro de perlas marinas
¿Me oyes?
Sin el permiso de tu rancio linaje
vienes a decirme en secreto que me amas
y es prematuro
porque tú sabes que un mismo movimiento
te devuelve a la totalidad inacabada
Amanece
y en la maternidad mediterránea
no hay ya ninguna errata
______________________________________________
LA FRÀGIL PERMANÈNCIA DE L’ÍNTIM
Acosta’t i l’amor no desplegarà
la seua ombra per l’agònica memòria
dels nostres silencis, només són línies
discontínues en una terra fèrtil
Als amants ningú no pot vetar-los
el pas fins a les brases, ni a adelitar-se
amb l’ambre gemec de la troballa
No oblides que rastrejaran els solcs
buscant la fatiga, un lleu indici,
silogismes i partícules de pànic
Si no ens n’allunyem podrem salvar
la nuesa, lo metafísic,
tot es circumscriu al fet que admetem
la fràgil permanència de l’íntim
LA FRÁGIL PERMANENCIA DE LO ÍNTIMO
Acércate y el amor no desplegará
su sombra por la agónica memoria
de nuestros silencios, sólo son líneas
discontinuas en una tierra fértil
A los amantes nadie puede vetarles
el paso hasta las brasas, ni a deleitarse
con el ámbar gemido del hallazgo
No olvides que rastrearán los surcos
buscando la fatiga, un leve indicio,
silogismos y partículas de pánico
Si no nos alejamos podremos salvar
la desnudez, lo metafísico,
todo se circunscribe a que admitamos
la frágil permanencia de lo íntimo
_____________________________________________
LA LLIBERTAT
No plores quan els maleïts
Dansaran damunt de la tomba de la teua llibertat
Fes-los creure que el taüt està buit
LA LIBERTAD
No llores cuando los malditos
Dancen sobre la tumba de tu libertad
Hazles creer que el ataúd está vacío
_______________________________________________
EL CONEIXEMENT ENS INCITA AMB CLUCS D’ULL SENSUALS
Saviesa, llum que estén els seus llargs
cabells sobre els necis que colmen
els cenacles agonitzant al bell mig dels seus mateixos gemecs
Un llibre davant dels ulls resulta cegador,
t’empapa les nues neurones
sense despreniments,
vine agafa’l amb les teus mans de cristall
i escolta en silenci les veus dels segles
relatant històries
La irradiació és vital
per a percebre els conjurs de la gnosi
EL CONOCIMIENTO NOS INCITA
CON GUIÑOS SENSUALES
Sabiduría, luz que extiende sus largos
cabellos sobre los necios que colman
los cenáculos agonizando entre sus propios gemidos
Un libro ante los ojos resulta cegador,
te empapa las desnudas neuronas
sin desprendimientos,
ven tómalo entre tus manos de cristal
y escucha en silencio las voces de los siglos
relatando historias
La irradiación es vital
para percibir los conjuros de la gnosis
________________________________________________
L’ETERNITAT
Suspeses en la duració de Zeus,
enlluernadores estàtues entonen panegírics
als déus de l’Olimp
Erectes, amb els ulls saturats
de bellesa inacabada semblen espíries
que criden o xiuxiuegen en funció
d’un vent despiadat
Sobreix el temps i els excita
un ànsia d’immortalitat
LA ETERNIDAD
Suspendidas en la duración de Zeus,
deslumbrantes estatuas entonan panegíricos
a los dioses del Olimpo
Erectas, con los ojos saturados
de belleza inacabada semejan espíreas
que gritan o susurran en función
de un viento despiadado
Rebosa el tiempo y las excita
un ansia de inmortalidad
___________________________________________
NO PUC PROMETRE’T AMOR MENTRE EM DESSAGNE
Sobre la meua sexualitat plou en horitzontal,
és un error considerar-me incompatible
amb un cos malbaratat en què l’ànima
es manté incòlume
En l’exterior la nit és bonica,
tanmateix, encara goteja la sang
de ferides que m’ocasionà la mossegada
de la serp
No puc prometre’t amor mentre
em dessagne, l’amor heterosexual
que abelleixes d’un ésser la natura del qual
és imprecisa
Miraràs de entendre’m i florejaran
les mentides, entretant puc
ensenyar-te algunes fotografies antigues
que no m’incriminen
Tal volta no siga del tot il·lícit mostrar
les aparences i retornar al pròleg
No confíes massa a poder revelar
els enigmes, encara ets molt jove per a
trobar respostes a un comportament
que la societat jutjaria execrable
NO PUEDO PROMETERTE AMOR MIENTRAS
ME DESANGRO
Sobre mi sexualidad llueve en horizontal,
es un error considerarme incompatible
con un cuerpo malgastado en el que el alma
se mantiene incólume
En el exterior la noche es hermosa,
sin embargo, aún gotea la sangre
de heridas que me ocasionó la mordedura
de la serpiente
No puedo prometerte amor mientras
me desangro, el amor heterosexual
que apeteces de un ser cuya naturaleza
es imprecisa
Intentarás entenderme y aflorarán
las mentiras, entretanto, puedo
enseñarte algunas fotografías antiguas
que no me incriminan
Quizá no sea del todo ilícito mostrar
las apariencias y regresar al prólogo
No confíes demasiado en poder revelar
los enigmas, aún eres muy joven para
encontrar respuestas a un comportamiento
que la sociedad juzgaría execrable
VERTIGEN
Els darrers pètals
de l’amor
jauen davall de l’elipsi
del teu cos
Encara somies?
Ones de sang
trenquen damunt de la pell freda
rompent-la
I el meu cor emmudeix
en acabant del vertigen.
VÉRTIGO
Los últimos pétalos
del amor
yacen bajo la elipsis
de tu cuerpo
¿Aún sueñas?
Olas de sangre
rompen sobre la piel fría
quebrantándola
Y mi corazón enmudece
tras el vértigo
EL RESIGNAT
Creu en les petites realitats quotidianes
i en què la Història es gestà saturant cementeris
vacil·lant declamador de lletanies
conversador circumspecte amb suaus trets
de nostàlgic
Prejutja la dona actual de metafísica
misogin en la urgència d’aïllats xipolleigs
amant de sí mateix
impenitent bevedor en les litúrgies
satisfet de jugar amb trampa al solitari
Evoca la soledat com estendart
ni a sí mateix no diu allò que pensa
fent responsable el destí dels seus actes
la seua secreta vocació és creuar carrers buits
i pujar les escales ignorant els escalons
Res no es pregunta quan la multitud
allarga sine die la seua letargia
imperturbable en la còmplice solidaritat
del resignat
EL RESIGNADO
Cree en las pequeñas realidades cotidianas
y en que la Historia se gestó saturando cementerios
vacilante declamador de letanías
conversador circunspecto con suaves rasgos
de nostálgico
Prejuzga a la mujer actual de metafísica
misógino en la premura de aislados escarceos
amante de sí mismo
impenitente bebedor en las liturgias
satisfecho de jugar con trampa al solitario
Evoca la soledad como estandarte
no dice lo que piensa ni a sí mismo
haciendo responsable al destino de sus actos
su secreta vocación es cruzar calles vacías
y subir las escaleras ignorando los peldaños
Nada se pregunta cuando la muchedumbre
alarga sine die su letargo
imperturbable en la cómplice solidaridad
del resignado
_____________________________________________________________________________________
FRANCÉS
MIS POEMAS TRADUCIDOS AL FRANCÉS POR JANICE MONTOULIU
I
LA BEAUTÉ NE SE REFLÈTE PAS DANS LES MIROIRS
Devant la beauté perdue entre les
crevasses des années, tu deviens abîme,
et les orties de la peur déploient des nœuds
noirs dans ton âme.
Que de beauté tu nies
si tu te fies à l'opinion d'un miroir!
Traduit en français par Janice Montouliu et révisé par
Athanase Vantchev de Thracy
Con mi agradecimiento a lo poetas amigos
Janice y Athanase
LA HERMOSURA NO SE REFLEJA
EN LOS ESPEJOS
Ante la belleza perdida entre las grietas
de los años intuyes el abismo y las ortigas
del miedo despliegan lazos negros en tu alma
¡Cuanta hermosura niegas
si te ciñes al dictamen de un espejo!
Fernando Sabido Sánchez
II
ÂMES
Je ne comprends pas d´ apparences
stériles ou postures neutres
je comprends d´âmes malheureuses
et cœurs sans défenses
Parfois le destin il nous libére
de l´apostasie
en nous cachant dans une forêt
d´ amertumes inanimés.
Traduit al francais par Janice Montouliu (Uruguay)
II
ALMAS
No entiendo de apariencias
estériles ni de posturas neutras
sí de almas laceradas
y corazones indefensos
A veces el destino nos libra
de la apostasía
ocultándonos en un bosque
de inanimadas agruras
Fernando Sabido Sánchez
III
La mort a sa propre personnalité.
Quand elle regardez dans tes yeux,
elle permet uniquement que tu admires
impuissant ses rituels.
Si tu réussis à la tromper, cet instant précis
sera gravé dans ta mémoire pour toute la vie.
Même tu te souviendras avec ironie
que le jour a été chaud et sa célèbre froideur
une légende urbaine.
Traduit al francais par Janice Montouliu (Uruguay)
III
La muerte tiene personalidad propia.
Cuando te mira a los ojos, sólo permite
que contemples impotente sus rituales.
Si logras burlarla, ese instante preciso
se grabará en tu memoria para toda la vida.
Incluso recordarás con ironía
que el día fue cálido y su célebre frialdad
una leyenda urbana.
Fernando Sabido Sánchez
_______________________________________________________________________________________
Когато накрая си заслужи безсмъртието,
Океанът му предложи една празна бутилка
И пиян го изхвърли на остров необитаем,
Където позна библейското проклятие,
Търси пътища, които извеждат наляво,
Молейки от вечността опрощение,
Или поне възкресение
От глината на смъртта
От испански: Живка Балтаджиева
A búlgaro: Zhivka Baltadzhieva
LA INMORTALIDAD
Cuando se ganó a pulso la inmortalidad
el océano le ofreció una botella vacía
arrojándolo ebrio a una isla deshabitada
en la que conoció la maldición bíblica
buscó caminos que giraban a la izquierda
suplicando de la eternidad el indulto
o al menos la resurrección
moldeada en el barro que supura la muerte
НЕ ТЪРСИШ РЕАЛНОСТТА
Не търсиш реалността в очите на никого
Ни посещаваш за разговор стари познати
Купил си недозрели гроздове, за да уталожиш тревогата
Слушайки неродени песни от устните на платното
И не ще бъдеш щастлив без да дадеш име
На близки места, които реши да не посетиш
На фона от червени подвижни пясъци
Искаш да издигнеш основите на самоубийството.
От испански: Живка Балтаджиева
A búlgaro: Zhivka Baltadzhieva
NO BUSCAS LA REALIDAD
No buscas la realidad en los ojos de nadie
ni frecuentas para conversar a los viejos conocidos
has comprado racimos inmaduros para calmar el ansia
escuchando en los labios del lienzo canciones inéditas
y nunca serás feliz sin poner un nombre
a lugares cercanos que has decidido no visitar
sobre un fondo de rojas arenas movedizas
quieres levantar los cimientos del suicidio
КЛИМАТИЧНИ ПРОМЕНИ
Земята, с всеки изминал ден, е все повече лабиринт
Без авариен изход
И заслепяват обичайните изходи
Засади от паяжина
Да не ни заблуждават Киото или Копенхаген
Само са пауза в безднадеждното
Опит да се убедят паяците
Да не ни изяждат засега
От испански: Живка Балтаджиева
A búlgaro: Zhivka Baltadzhieva
CAMBIO CLIMÁTICO
La Tierra es cada día más un laberinto
Sin puertas de emergencia
Y nos ciegan las salidas
Con una emboscada de telarañas
Que no nos confundan, Kioto o Copenhague
Sólo son paréntesis en la desesperanza
Un intento de convencer a las arañas
Para que no nos devoren aún
ПРИЯТЕЛСТВО
Човек никога на е бил тъй сам.
Приятелите ми живеят безредно в не-щастието
Никога не са били повече от двама – трима едновременно
И не бих могъл да разбера, че е възможно и те да ме мразят.
От испански: Живка Балтаджиева
A búlgaro: Zhivka Baltadzhieva
AMISTAD
La gente jamás ha estado tan sola
Mis amigos viven desordenados en la infelicidad
Nunca han sido más de tres o cuatro a la vez
Y no podría entender que éstos también me odiasen
_____________________________________________
Zhivka Baltadzhieva nace en Sofia, Bulgaria, en 1947.
Desde 1990 reside permanentemente en Madrid. Es profesora de literatura de la UCM.
Escribe en búlgaro y español. Es autora de los libros de poesía: Plexo Solar, Luz Diurna, Poema Ajeno, Mitologías Apátridas, Nunca. Pertenece a la generación de los llamados Poetas del silencio donde destacan nombres como Iván Tzanev, Ekaterina Iossifova, Biño Ivanóv, Iván Metódiev. Sus poemas han sido traducidos a varios idiomas e incluidos en importantes antologías de la poesía búlgara y europea.
Según el poeta e impulsor principal de la nueva ola de poetas búlgaros de los 90ª Iván Teófilov, la poesía de Zhivka es una poesía muy esencializada, construida a partir de elementos muy sencillos pero vitales y de elementos de la propia memoria que se funde con el mito, lo amplía y redireccióna y se transforma en mito, en nuestro mito.
En opinión del poeta, crítico y narrador Vladimír Yanev, perteneciente a esta misma generación, lo que estos poemas nos sugieren e inspiran es sumamente dramático, trágico, llega a ser (¡y a provocar!) una convulsión, un estremecimiento. Ante, por y en el presente. No se trata de mimetismos e imitaciones superficiales de lo ideológico (en el sentido más amplio de la palabra) y lo concreto, sino de una visión, una mentalidad que se reconoce verdaderamente moderna. Esta poesía obliga la palabra a múltiples significados. En muy raras ocasiones llega al patos directo de la negación, del rechazo, o al sarcasmo, su posición es la posición de un ser humano que no declara su dolor, no lo describe, lo expresa, nos hace sentirlo, experimentarlo, vivirlo.
Y los críticos y escritores de las generaciones más jóvenes como Yordán Eftímov, Sirma Dánova, Mitko Novkov, Pétja Heinrich, hablan de una forma de expresión muy personal que fusiona lo hondo del Yo y del infinito, una voz lírica turbada y perturbadora donde los múltiples cambios operados en el significado de la palabra representan la metamorfosis desde su propio interior, un mundo que cambia en el signo; Hablan de una poesía atípica para la tradición literaria búlgara, una poesía que sorprende. Poesía de múltiples sucederes dentro de la palabra única, que traen o objetan las dudas sobre nuestra omnipresencia, la inquietud y la incertidumbre ante la imparable huida del mundo en todas las direcciones inimaginables. Una poesía donde: se acrecienta lo que no está/ a la vista.
Baltadzhieva escribe también ensayo, artículos de investigación, guiones de cine documental, crítica literaria.
Como traductora ha publicado en España: Hristo Botev, Poemas; Blaga Dimitrova, Espacios; Antón Donchev, El misterioso caballero del libro sagrado. Ha traducido a búlgaro la mayor parte de los poemas de F. G. Lorca y también sus Comedias Imposibles.
Ha colaborado con poesías, traducciones y artículos en numerosas revistas especializadas, periódicos y libros monográficos.
Su obra poética, sus traducciones y sus ensayos han sido distinguidos con varios premios nacionales e internacionales.
______________________________________________________________________________________
AL BÚLGARO
POR LA POETA MAGDALENA BOYADZHIEVA
(Del libro "La muerte siempre culmina su trabajo")
От стихосбирката на Фернандо Санчес
"Смъртта винаги завършва работата си"
IV
Persiste el dolor, un dolor de perros,
ha nevado toda la noche y no espero
que te compadezcas o me muestres
al despertar una sonrisa desdibujada
Recuerdo que en la cumbre del amor
mis sentidos eran agujas que marcaban
la libertad en un reloj inmóvil de sigilos,
tus pechos, lunas en llamas que se cimbraban
entre detonaciones dulces de sangre
Aunque sabía que nada nos ataba
¿Dónde estás ahora?
¿Qué maldición me envuelve?
Amor, no mueras,
cada día es un amargo despertar
sin esperanza, ciego de rabia,
sé que más allá de tus brazos
hay un mundo con grietas
en las que se disolverán los deseos
y el amor no ocupará un lugar subrayado.
Pero amor, no mueras nunca.
IV
Устоява болката, една кучешка болка,
валя сняг цяла нощ и не очаквам
да ме съжаляваш или да ми покажеш
на събуждане една безцветна усмивка.
Помня, че на върха на любовта
чувствата ми бяха стрелки, които маркираха
свободата в един часовник спрял от векове,
гърдите ти, луни пламтящи потъваха
сред сладката неравноделнст на кръвта.
Макар да знаех, че нищо не ни свързва...
Къде си сега ?
Какво проклятие ме обгръща ?
Любов, не умирай,
всеки ден е едно горчиво събуждане,
без надежда, заслепен от яда
зная, че отвъд твоите ръце
има един напукан свят,
в който желанията се разлагат
и любовта не е първостепенна.
Но любов, никога не умирай...
XXIII
En mis sueños siempre habita el vacío
que recorro en un vuelo ingrávido
por el olor a misericordia de las noches
Llego hasta el alba
y no tengo a nadie que me espere
hasta la luna se oculta para repudiarme
en un paisaje de sombras
más allá de la muerte
Cae gota a gota una lluvia
que desnuda con lamentos mi alma
y sobrevive el miedo a la inexistencia
Se tensa el vértigo y rozo con los labios
la belleza al perderse
en la luz impalpable de la negación
XXIII
В моите сънища винаги обитава празнотата,
която прекосявам с един безтегловен полет
заради мириса на милостивост на нощите.
Стигам до зората
и няма никой, който да ме очаква.
Даже луната се крие, за да ме прогони
в един пейзаж от сенки
отатък смъртта.
Капка по капка се стича дъжд,
който разголва с въздишки душата ми
и оцелява страха от несъществуването.
Замаян едва докосвам с устни красотата,
за да се изгубя в недоловимата светлина
на отричането.
XXXIII
Eres sólo un verso de mi poema más maldito
donde esperas impaciente el golpe del rayo
para nacer en un acorde a ras de suelo
o amarme de memoria
cuando broten de mi orfandad las lágrimas
Eres sólo un verso hasta que me reclame el tiempo
un eclipse de nubes que ciega los ojos
cuando se encuentran las miradas
y arrojas al vacío las palabras estériles
que supura la muerte
Para enterrar los oscuros mensajes del amor
ХХХIII
Ти си само един стих от най- прокълнатата ми поема
където очакваш нетърпеливо удара на светкавицата,
за да се родиш с един акорд на земята
или да ме обичаш наизуст
когато избликнат сълзите на моето сирачество.
Ти си само един стих докато времето ме поиска,
едно затъмнение от облаци, което заслепява очите
когато се срещнат погледите
и захвърляш в празното стерилните думи,
в забралата гной на смъртта.
За да погребем мрачните послания на любовта.
Това не е стих за смъртта.
Нито пък за еротиката.
Нарцисизмът никога не ме е въодушевявал.
Моята ирония е декор за филм. Макет.
Киносалонът е празен.
Още един ден, който
ще остане незабелязан.
Permanezco en silencio esperando nada
No es un poema sobre la muerte
Tampoco de erotismo
El narcisismo nunca me trasmite euforia
Mi ironía es el decorado para una política
Una maqueta
La sala de cine está vacía
Otro día que pasaré inadvertido
Del libro "Las Diosas esconden su sexo detrás de la luna"
Стихове от стихосбирката
" БОГИНИТЕ КРИЯТ ПОЛА СИ ЗАД ЛУНАТА "
LAS DIOSAS OCULTAN SU SEXO
DETRÁS DE LA LUNA
A Mónica López Bordón
poeta y amiga
Las diosas ocultan su sexo detrás
de la luna, recelando remolinos
de estrellas enlutadas y escombros
de infinito
En las noches de plenilunio retoman
la sensualidad murmurando la confusión
en la que las ha sumido la abstinencia
y regresan mostrando su desnudez
ceñida por una lencería de nubes
Entretanto, hierve la sangre
de los dioses y demandan del Olimpo
el semen derrochado en la inútil
algarabía del estrépito
III
На Моника Лопес Бордон
поетеса и приятелка
Богините крият пола си зад луната
боейки се от вихрушките звезди в траур
и останки от безкрайност.
В нощите на пълнолуние чувствеността им
се засилва и оплаквайки се от смущението,
в което ги е вкарало въздържанието,
те се завръщат показвайки своята голота
стегната в бельо от облаци.
Междувременно, ври кръвта на богините
и те изискват от Олимп обилно семе,
което разпиляват разточително
сред глъчка и ненужна врява.
VI
SOLEDAD
En las mujeres que han vivido intensamente
tampoco están las respuestas, las observo
ocultándose en un espanto dramático
o separando los últimos ángulos
con imperceptibles fragmentos de luz
Los ojos del tiempo revelan su desnudez,
si las pregunto sobre el amor, muestran
las heridas del sexo, el perfil del desengaño
y los verdugos
Ahora miran al horizonte confundidas
envueltas en una fe caduca y en su soledad.
VI
САМОТА
И във жените, живели интензивно
не се откриват отговорите, наблюдавам ги
как се укриват в драматична уплаха
или разделят последните ъгли
с недоловими фрагменти светлина.
Очите на времето разкриват тяхната голота,
ако ги питам за любовта, демонстрират
раните си от секса, профила на измамата
и палачите.
Сега гледат към хоризонта объркани
загърнати в една вяра с изтекъл срок
и в своята самота.
Превод от испански Магдалена Бояджиева
Traducción del Castellano al Búlgaro : Magdalena Boyadzhieva
_______________________________________________________
_____________________________________________________
CATALÁN
Es para mi un honor que Pere Bessó haya traducido al catalán mis poemas.
Pere Bessó, (València, 1951). Licenciado en Filología Moderna. Catedrático de Lengua y Literatura Españolas en el IB de Mislata. Publicó, inicialmente en castellano, una plaquette "Cenáculo de Sombras" (1972) y un poemario "Imágenes" (1976) perteneciente a una trilogía que el autor dejó inédita. Participó activamente en la movida generacional de la poesía de los 70: dirigió la revista de poesía "Múrice" i animó amb Carme Soto, Marc Granell y tantos otros las tertulias de "Almirante", "San Patricio", "Ascot", etc... Codirigió la colección de poesía "Lindes" con los profesores universitarios y poetas Ricardo Arias y Ricardo BelIveser, y "Fuentearnera" con el profesor, editor y poeta Amós Belinchón.
En catalán ha publicado por este orden: "Herbolari de silencis" (Miniatures de Lindes, 1978); "Mediterrània" ( Premi Pasqual Assins i Lerma, ed. Vila de Catarroja, 1979); "L'Alter Ego" (Ed. Fernando Torres, 1980); "Una Estança a Alessandria" (Premi Ausiàs March-Senyoriu de Beniarjó, 1982, Ed. El Cingle, 1983); "Prims Homenatges" (Iº Accèssit del "Vicent Andrés EstelIés", 1979. Ed. 3i4, 1984);"Les llimes de la Vosgiana" (Ed. de la Guerra, 1987); "Pagaràs els ous de cugul" (Premi Ausiàs March-Aj. de Gandia, 1987. Ed. 62, 1988); "La Terra Promesa" (Ed. Bromera, 1989); “Planetari” (Ed. La Forest d´Arana”, nº 25, València, 1992); “Iteràncies, interferències i grafitis (1993-1994)” (2on Premi II Certamen de Poesia “Vicent Andrés Estellés”, Burjassot 1995, Ed. Bromera, 1997); “Minimals” (Premi IX edició dels Premis de Literatura Breu, Vila de Mislata, ed. Ajuntament de Mislata, 1999); “Narcís de la memòria” [Premi Vicent Andrés Estellés XXIX Premis Octubre, 2000, ed. Eliseu Climent , col. Poesia 3i4, nº 104, 2000], Premi de la Critica de l’IIFV [Institut Interuniversitari de Filologia Valenciana] (2000); “El pou de la set que no assacia” (Russafes Nº 1, Rialla Ed, 2005); “El Quadern de Malta” edición bilingüe castellano-catalán (Ed. Libros de Alejandría, Buenos Aires, 2006). En imprenta: “Només per a dones” (XII Premi Josep Maria Ribelles, Vila de Puçol, 2008)...Poemas y trabajos suyos han aparecido en diversas antologías, estudios y revistas especializadas. Ha traducido al castelIano y al catalán poemas de D.H. Lawrence, Rustebues G. Apollinaire, I. Bonnefoy, M. Dupastre, Michel Déguy, E. Pound, J. Donne, Ronsard, A. Lowell, G. Grass, Marta Zabaleta, Robert Gurney...Compagina la docencia con el trabajo político, la traducción y la creación literaria. Desde principios del 2005 está empeñado en la confección de una Muestra bilingüe de la poesía argentina de la segunda mitad del s.XX desde la perspectiva de género, lo que le ha permitido ir traduciendo algunas de las voces más representativas de ese país.Es responsable de las traducciones al catalán de la colección de plaquettes en edición bilingüe (Generación dos mil gente de Arte), que dirige Cristina Berbari, cuyos primeros cuatro títulos pertenecen a Cristina Villanueva, Lina Caffarello, Cristina Berbari y Rodolfo Alonso…
POEMES DE FERNANDO SABIDO SÁNCHEZ TRADUÏTS AL CATALÀ PER PERE BESSÓ
UNA PASSIÓ INSÒLITA
No has de recordar ara
el passat que compartim
a destemps
has conegut un altre home
i em dius que et posseeix
una passió insòlita
que no et reconeixes
Escolta’m
no pots apagar el sol
A més és migdia
UNA PASIÓN INSÓLITA
No debes ahora recordar
el pasado que compartimos
a destiempo
has conocido a otro hombre
y me dices te posee
una pasión insólita
que no te reconoces
Escúchame
no puedes apagar el sol
Además es mediodía
------------------------------------------------------------------------------
VIOLÈNCIA MASCLISTA
El dia que cregueres
tindre les coses clares
enfrontant-te a la seua mirada
et trencà un braç
perquè saberes
a qui pertanyies
i desistires de pensar
per tu mateixa
Et menyspreà com a ésser humà
ridiculitzant la teua sensibilitat
però no li digueres ja hi ha prou
I per enèsima vegada
li has perdonat
VIOLENCIA MACHISTA
El día que creíste
tener las cosas claras
enfrentándote a su mirada
te rompió un brazo
para que supieras
a quién pertenecías
y desistieras de pensar
por ti misma
Te despreció como ser humano
ridiculizando tu sensibilidad
pero no le dijiste basta
Y por enésima vez
le has perdonado
__________________________________
AUTORRETRAT
Nu als camins
dorm damunt de la pols
i respire l’olor de la mort
enredrant-me en l’apegalosa geometria
de les teranyines
Espere el llampec
per a beure el semen dels arbres
i escape del temps
cap a enlloc
buscant en la meua brúixola la lluna
No trobe ciutats
davall de les aigües de un rierol que no dura
ni el color de les flors
només vocables compassius
amerats en vinagre
AUTORRETRATO
Desnudo en los caminos
duermo sobre el polvo
y respiro el olor de la muerte
enredándome en la pegajosa geometría
de las telarañas
Espero al relámpago
para beber el semen de los árboles
y escapo del tiempo
hacia ninguna parte
buscando en mi brújula a la luna
No encuentro ciudades
bajo las aguas de un arroyo que no dura
ni el color de las flores
sólo vocablos compasivos
empapados en vinagre
___________________________________________
PAISATGES
A poqueta nit
es perd estèril la bellesa
de tots els paisatges
perquè ningú no sap retindre-la
a les seues mans
Només la sensibilitat de certs ulls
fotografia amb sals de zinc en la memòria
els calius
PAISAJES
Al oscurecer
se pierde estérilmente la belleza
de todos los paisajes
porque nadie sabe retenerla
entre sus manos
Sólo la sensibilidad de ciertos ojos
fotografía con sales de cinc en la memoria
los rescoldos
_______________________________________________
INEXISTÈNCIA
Quan enfosquirà el meu jardí un núvol
d’ocells, no abandonaré esl meus quefers
provincians
Ningú no m’oferirà solidaritat en una tòrrida
vesprada d’agost i és possible i tot
que em plantege formalment la inexistència
INEXISTENCIA
Cuando ensombrezca mi jardín una nube
de pájaros, no abandonaré mis quehaceres
provincianos
Nadie me ofrecerá solidaridad en una tórrida
tarde de agosto y hasta es posible
que me plantee formalmente la inexistencia
MATERNITAT
Gràcies a la conservació de manuscrits datats
afirme que el pensament amenaçà amb escriure
la història
d’un amor que mai no vulgué nàixer
Feres ús de les ostres i el seu perfil d’arena
introduí la benvinguda al mar
Amb caragoles torne a amagar les meues oïdes
i en escoltar la teua veu t’exigesc respirar
en un cor de perles marines
Em sents?
Sense el permís del teu ranci llinatge
vens a dir-me en secret que m’estimes
i és prematur
perquè tu saps que un mateix moviment
et torna a la totalitat inacabada
Trenca l’alba
i en la maternitat mediterrània
ja no hi ha cap errada
MATERNIDAD
Gracias a la conservación de manuscritos fechados
afirmo que el pensamiento amenazó con escribir
la historia
de un amor que nunca quiso nacer
Hiciste uso de las ostras y su perfil de arena
introdujo la bienvenida al mar
Con caracolas vuelvo a ocultar mis oídos
y al escuchar tu voz te exijo respirar
en un coro de perlas marinas
¿Me oyes?
Sin el permiso de tu rancio linaje
vienes a decirme en secreto que me amas
y es prematuro
porque tú sabes que un mismo movimiento
te devuelve a la totalidad inacabada
Amanece
y en la maternidad mediterránea
no hay ya ninguna errata
______________________________________________
LA FRÀGIL PERMANÈNCIA DE L’ÍNTIM
Acosta’t i l’amor no desplegarà
la seua ombra per l’agònica memòria
dels nostres silencis, només són línies
discontínues en una terra fèrtil
Als amants ningú no pot vetar-los
el pas fins a les brases, ni a adelitar-se
amb l’ambre gemec de la troballa
No oblides que rastrejaran els solcs
buscant la fatiga, un lleu indici,
silogismes i partícules de pànic
Si no ens n’allunyem podrem salvar
la nuesa, lo metafísic,
tot es circumscriu al fet que admetem
la fràgil permanència de l’íntim
LA FRÁGIL PERMANENCIA DE LO ÍNTIMO
Acércate y el amor no desplegará
su sombra por la agónica memoria
de nuestros silencios, sólo son líneas
discontinuas en una tierra fértil
A los amantes nadie puede vetarles
el paso hasta las brasas, ni a deleitarse
con el ámbar gemido del hallazgo
No olvides que rastrearán los surcos
buscando la fatiga, un leve indicio,
silogismos y partículas de pánico
Si no nos alejamos podremos salvar
la desnudez, lo metafísico,
todo se circunscribe a que admitamos
la frágil permanencia de lo íntimo
_____________________________________________
LA LLIBERTAT
No plores quan els maleïts
Dansaran damunt de la tomba de la teua llibertat
Fes-los creure que el taüt està buit
LA LIBERTAD
No llores cuando los malditos
Dancen sobre la tumba de tu libertad
Hazles creer que el ataúd está vacío
_______________________________________________
EL CONEIXEMENT ENS INCITA AMB CLUCS D’ULL SENSUALS
Saviesa, llum que estén els seus llargs
cabells sobre els necis que colmen
els cenacles agonitzant al bell mig dels seus mateixos gemecs
Un llibre davant dels ulls resulta cegador,
t’empapa les nues neurones
sense despreniments,
vine agafa’l amb les teus mans de cristall
i escolta en silenci les veus dels segles
relatant històries
La irradiació és vital
per a percebre els conjurs de la gnosi
EL CONOCIMIENTO NOS INCITA
CON GUIÑOS SENSUALES
Sabiduría, luz que extiende sus largos
cabellos sobre los necios que colman
los cenáculos agonizando entre sus propios gemidos
Un libro ante los ojos resulta cegador,
te empapa las desnudas neuronas
sin desprendimientos,
ven tómalo entre tus manos de cristal
y escucha en silencio las voces de los siglos
relatando historias
La irradiación es vital
para percibir los conjuros de la gnosis
________________________________________________
L’ETERNITAT
Suspeses en la duració de Zeus,
enlluernadores estàtues entonen panegírics
als déus de l’Olimp
Erectes, amb els ulls saturats
de bellesa inacabada semblen espíries
que criden o xiuxiuegen en funció
d’un vent despiadat
Sobreix el temps i els excita
un ànsia d’immortalitat
LA ETERNIDAD
Suspendidas en la duración de Zeus,
deslumbrantes estatuas entonan panegíricos
a los dioses del Olimpo
Erectas, con los ojos saturados
de belleza inacabada semejan espíreas
que gritan o susurran en función
de un viento despiadado
Rebosa el tiempo y las excita
un ansia de inmortalidad
___________________________________________
NO PUC PROMETRE’T AMOR MENTRE EM DESSAGNE
Sobre la meua sexualitat plou en horitzontal,
és un error considerar-me incompatible
amb un cos malbaratat en què l’ànima
es manté incòlume
En l’exterior la nit és bonica,
tanmateix, encara goteja la sang
de ferides que m’ocasionà la mossegada
de la serp
No puc prometre’t amor mentre
em dessagne, l’amor heterosexual
que abelleixes d’un ésser la natura del qual
és imprecisa
Miraràs de entendre’m i florejaran
les mentides, entretant puc
ensenyar-te algunes fotografies antigues
que no m’incriminen
Tal volta no siga del tot il·lícit mostrar
les aparences i retornar al pròleg
No confíes massa a poder revelar
els enigmes, encara ets molt jove per a
trobar respostes a un comportament
que la societat jutjaria execrable
NO PUEDO PROMETERTE AMOR MIENTRAS
ME DESANGRO
Sobre mi sexualidad llueve en horizontal,
es un error considerarme incompatible
con un cuerpo malgastado en el que el alma
se mantiene incólume
En el exterior la noche es hermosa,
sin embargo, aún gotea la sangre
de heridas que me ocasionó la mordedura
de la serpiente
No puedo prometerte amor mientras
me desangro, el amor heterosexual
que apeteces de un ser cuya naturaleza
es imprecisa
Intentarás entenderme y aflorarán
las mentiras, entretanto, puedo
enseñarte algunas fotografías antiguas
que no me incriminan
Quizá no sea del todo ilícito mostrar
las apariencias y regresar al prólogo
No confíes demasiado en poder revelar
los enigmas, aún eres muy joven para
encontrar respuestas a un comportamiento
que la sociedad juzgaría execrable
VERTIGEN
Els darrers pètals
de l’amor
jauen davall de l’elipsi
del teu cos
Encara somies?
Ones de sang
trenquen damunt de la pell freda
rompent-la
I el meu cor emmudeix
en acabant del vertigen.
VÉRTIGO
Los últimos pétalos
del amor
yacen bajo la elipsis
de tu cuerpo
¿Aún sueñas?
Olas de sangre
rompen sobre la piel fría
quebrantándola
Y mi corazón enmudece
tras el vértigo
EL RESIGNAT
Creu en les petites realitats quotidianes
i en què la Història es gestà saturant cementeris
vacil·lant declamador de lletanies
conversador circumspecte amb suaus trets
de nostàlgic
Prejutja la dona actual de metafísica
misogin en la urgència d’aïllats xipolleigs
amant de sí mateix
impenitent bevedor en les litúrgies
satisfet de jugar amb trampa al solitari
Evoca la soledat com estendart
ni a sí mateix no diu allò que pensa
fent responsable el destí dels seus actes
la seua secreta vocació és creuar carrers buits
i pujar les escales ignorant els escalons
Res no es pregunta quan la multitud
allarga sine die la seua letargia
imperturbable en la còmplice solidaritat
del resignat
EL RESIGNADO
Cree en las pequeñas realidades cotidianas
y en que la Historia se gestó saturando cementerios
vacilante declamador de letanías
conversador circunspecto con suaves rasgos
de nostálgico
Prejuzga a la mujer actual de metafísica
misógino en la premura de aislados escarceos
amante de sí mismo
impenitente bebedor en las liturgias
satisfecho de jugar con trampa al solitario
Evoca la soledad como estandarte
no dice lo que piensa ni a sí mismo
haciendo responsable al destino de sus actos
su secreta vocación es cruzar calles vacías
y subir las escaleras ignorando los peldaños
Nada se pregunta cuando la muchedumbre
alarga sine die su letargo
imperturbable en la cómplice solidaridad
del resignado
_____________________________________________________________________________________
FRANCÉS
MIS POEMAS TRADUCIDOS AL FRANCÉS POR JANICE MONTOULIU
I
LA BEAUTÉ NE SE REFLÈTE PAS DANS LES MIROIRS
Devant la beauté perdue entre les
crevasses des années, tu deviens abîme,
et les orties de la peur déploient des nœuds
noirs dans ton âme.
Que de beauté tu nies
si tu te fies à l'opinion d'un miroir!
Traduit en français par Janice Montouliu et révisé par
Athanase Vantchev de Thracy
Con mi agradecimiento a lo poetas amigos
Janice y Athanase
LA HERMOSURA NO SE REFLEJA
EN LOS ESPEJOS
Ante la belleza perdida entre las grietas
de los años intuyes el abismo y las ortigas
del miedo despliegan lazos negros en tu alma
¡Cuanta hermosura niegas
si te ciñes al dictamen de un espejo!
Fernando Sabido Sánchez
II
ÂMES
Je ne comprends pas d´ apparences
stériles ou postures neutres
je comprends d´âmes malheureuses
et cœurs sans défenses
Parfois le destin il nous libére
de l´apostasie
en nous cachant dans une forêt
d´ amertumes inanimés.
Traduit al francais par Janice Montouliu (Uruguay)
II
ALMAS
No entiendo de apariencias
estériles ni de posturas neutras
sí de almas laceradas
y corazones indefensos
A veces el destino nos libra
de la apostasía
ocultándonos en un bosque
de inanimadas agruras
Fernando Sabido Sánchez
III
La mort a sa propre personnalité.
Quand elle regardez dans tes yeux,
elle permet uniquement que tu admires
impuissant ses rituels.
Si tu réussis à la tromper, cet instant précis
sera gravé dans ta mémoire pour toute la vie.
Même tu te souviendras avec ironie
que le jour a été chaud et sa célèbre froideur
une légende urbaine.
Traduit al francais par Janice Montouliu (Uruguay)
III
La muerte tiene personalidad propia.
Cuando te mira a los ojos, sólo permite
que contemples impotente sus rituales.
Si logras burlarla, ese instante preciso
se grabará en tu memoria para toda la vida.
Incluso recordarás con ironía
que el día fue cálido y su célebre frialdad
una leyenda urbana.
Fernando Sabido Sánchez
_______________________________________________________________________________________
